Roadtrip Darwin to Perth

Hier dan eindelijk ons tweede reisverslag. De vorige keer lieten we jullie weten hoe de autoproblemen zijn verholpen. We zijn een beetje te kort door de bocht geweest, bij nader inzien. De auto lekte immers olie, dit was verholpen. Tijdens de reparatie heeft de monteur iets anders geraakt, waardoor de auto niet meer goed functioneerde. De monteur had zelf een oplossing verzonnen, namelijk een cilinder afsluiten zodat het knallende geluid onder de motorkap niet meer voor zou komen. Helaas resulteerde deze creatieve oplossing erin dat we nog maar een snelheid van 70kmp konden behalen. Als we maar een kleine pukkel opreden liep de snelheidsmeter heel snel terug richting de 50 kmp. We zijn terug gegaan en hebben aangegeven dat we niet akkoord zijn met deze oplossing. Hij begreep dit, maar hij gaf aan dat als hij de auto zou moeten maken dit nogmaals 3000 dollar zou gaan kosten. Maar beste monteur de auto verkeerde buiten een olie lek in een goede staat toen u de auto ontving? Ja maar, het zijn oude auto’s. Dus bij het repareren bestaat de kans dat er andere dingen kapotgaan. Hij wilde de auto wel repareren, maar in dat geval op onze kosten. Na een vervelend gesprek hebben we besloten om eerst een definitieve quote af te wachten voordat we onze juridische mogelijkheden gingen bekijken. Daarnaast wilden we de auto door een andere monteur laten bekijken voor een second opinion. We brachten de volgende morgen de auto naar een andere monteur. Zij keken er 10 minuten naar en zagen meteen het probleem. Ze veranderden de volgorde van de bougies en klaar was de auto (en dat voor een kratje bier!). Dus weer op volle sterkte en geen gekke geluiden. Onze monteur was flabbergasted. Toch denken we dat het eerder onkunde is geweest, dan een bewuste keuze. Anyway no worries, we konden onze rit vervolgen! Op naar Litchfield national park.

Litchfield staat bekend om de watervallen. De Wangi Falls en de Florence Falls. Helaas was het behoorlijk druk, waardoor we dit niet heel bijzonder vonden. We zijn dezelfde dag nog doorgereden naar Timbers Creek. Vlak buiten dit kleine plaatsje hebben we gekampeerd. We stonden helemaal alleen op een gratis camping zonder faciliteiten. We hebben een vuurtje gebouwd en zijn daarna gaan slapen. De volgende morgen zijn we gillend (en zonder ontbijt) vertrokken door de aanwezigheid van de honderden bromvliegen. Deze vliegen kruipen zonder pardon in je neus, oren en mond, maar het liefste zitten ze op je oogbal. Het ontbijt hebben we een paar kilometer verderop gegeten. Volgens ons is er een causaal verband tussen geen faciliteiten op de camping en de vele vliegen…. ;)

De dag erna vertrokken we naar Lake Argyle. We verlieten het Northern Territory voor Western Australia. Dit bracht met zich met mee dat na een strenge voedselcontrole aan de grens, de klok anderhalf uur teruggezet kon worden. Bij Lake Argyle hebben we de gehele ochtend doorgebracht in een ‘infinity pool’. We hadden een fantastisch uitzicht over het meer. In de namiddag zijn we doorgereden naar Kununurra. Na een aantal dagen (lees 5?!) geen douche gehad te kunnen hebben, konden we ons hier even heerlijk opfrissen. We kwamen hier ook weer in contact met een Nederlands stel waar we al eerder mee hebben gereisd. Zij reizen in een busje. Aangezien we in een gedeelte (noord West Australië) van Australië zaten waar veel 4WD wegen zijn, hebben we hen meegenomen naar het beginpunt van de avontuurlijke GIB River road. We zijn eerst naar Emma Gorge gereden, een prachtig plekje waar we heerlijk konden zwemmen. Daarna zijn we doorgereden naar El Questro. Hier liggen de Zebedee springs vlakbij, dit zijn natuurlijke warmtebronnen en we konden hier heerlijk even relaxen. Daarna was het weer tijd voor avontuur. De GIB river is van oorsprong een route om vee te verplaatsen. Het is inmiddels een hele beruchte route, 660KM offroad met meerdere rivier crossings. Wij wilden hier ook aan geloven. De auto deed het prima en we kwamen zonder problemen door de rivier. Daarna zijn we maar weer omgekeerd, omdat we onze auto (na een flinke rekening in Darwin) niet wilden riskeren voor 660 KM offroad.

Op naar de Pununurra, the Bungle Bungles. We hebben ons laten vertellen dat de weg erg slecht zou zijn, met liefst 5 rivier crossings. Doordat de auto de GIB River test haarfijn had doorstaan hadden we alle vertrouwen in onze auto. Het Nederlands stel waren nog steeds onze travelmates en we starten de weg. De weg zal vast wel wat meevallen. Dus een beetje lucht uit de banden voor de zekerheid en vroem!

De weg was verschrikkelijk, toch kwamen we redelijk vlot vooruit. Helaas vlak voor de laatste en diepste riviercrossing zei ons rechterachterwiel pssssssssss. De band was binnen een mum van tijd helemaal leeg. Gelukkig zijn we zelfvoorzienend en zijn we in het bezit van al het materiaal om een band te vervangen. Dus de krik erbij, deze goed positioneren en liften maar. Helaas komen we al snel tot de conclusie dat onze krik niet toereikend is, hij haalt de hoogte niet (stomme krikverkoper). Met een blok eronder en een contragewicht van een andere krik is het gelukt het wiel te vervangen. Dit betekende echter wel dat we de resterende offroad kilometers zonder reservewiel moesten volbrengen. Nadat we ons eindpunt zonder problemen hadden bereikt starten we aan een wandeling van een uur. Het was echter zo verschrikkelijk warm en benauwd dat we helemaal kapot aankwamen en zweerden bij schaduw. Door deze hitte konden we moeilijk genieten van de prachtige Katherine Gorge. De terugweg over de 52 km gravelroute was zwaar en we deden er een stuk langzamer over. We wilden de banden zo goed mogelijk sparen, om geen nieuwe lekke banden te riskeren. Gelukkig konden we het zonder lekke banden redden tot onze slaapplek. De volgende morgen hebben we in Halls Creek de band laten repareren. De monteur raadde ons aan om het reservewiel eronder te laten zitten en de kapotte band als reservewiel te gebruiken. Zo gezegd zo gedaan! Nog geen 70 KM buiten Halls Creek krijgen we een ontzettende klapband van het ‘nieuwe’ reservewiel. De klapband is zo heftig dat het spatbord wordt verwoest en de bumper voor een klein gedeelte naar binnen wordt gevouwen. Gelukkig kan Thomas de auto veilig naast de weg zetten. Na de dag ervoor een lekke band gehad te hebben is het wisselen van een band een eitje.

Binnen 45 minuten vervolgen we onze weg met de staart tussen de benen. We rijden in de middel of nowhere (telefoon geeft voortdurend no signal aan) en de eerstvolgende stop is Fitzroy Crossing. Dat ligt ongeveer 220 KM verderop. We kunnen ook 70 kilometer terugrijden naar Halls Creek. We beredeneren dat de eerste lekke band is ontstaan door de dramatische weg, het reservewiel was waarschijnlijk een thuisbrengertje wat door de hitte en lange afstand explodeerde, dus de kans dat een derde lekke band in 2 dagen zou gebeuren leek ons erg klein, dus richting Fitzroy Crossing!

We kwamen hier 2 minuten over 4 aan bij de enige monteur. Helaas pindakaas, we werken tot 4 uur. Morgenochtend 07.00 ben je de eerste. Van tevoren hadden we over Fitzroy Crossing niet de fijnste verhalen gehoord. Veel diefstallen en niet echt vriendelijke lui. Tsja wat doe je dan? De eerstvolgende mogelijkheid is Broome. Dit ligt 375KM verderop op. Dezelfde beredenering als de vorige deed ons besluiten om niet te gaan slapen in Fitzroy Crossing. We sliepen 44 km verderop en de dag erna vertrokken we vroeg richting Broome. Dit is een goede keuze geweest, want hier hadden we binnen een mum van tijd een tweedehands reservewiel.

In Broome hebben we met onze auto over het strand gereden, dit was erg gaaf! In de middag zijn we vertrokken richting Karinjini NP. Dit nationale park wordt gezien als één van de mooiere van Australia. We waren zeer benieuwd, het bleek ook prachtig te zijn. Met name de spiderwalk naar Hamcock Gorge was prachtig. Hier klommen we als ‘spiders’ tussen een erg smalle kloof, dit klimmen werd beloond met een prachtige pool midden in de gorge.

Na Karinjini NP hebben we koers gezet richting Exmouth. Van andere Nederlanders hebben we begrepen dat Exmouth qua weer een beetje een kantelpunt is. Boven Exmouth is het drukkend warm en onder Exmouth is het een stuk koeler. Dit hebben we ook gemerkt, zodra de zon weg was koelde het enorm af! We zijn niet meer gewend aan 15 graden hoor! Ook krijgen we te maken met een natuurverschijnsel dat we een tijdje niet hebben meegemaakt, namelijk de wind. Als het hard waait hebben we daar in onze daktent behoorlijk last van, alles begint zo hard te klapperen dat je je begint af te vragen of de tent niet in tweeën scheurt.

Exmouth is een klein kust plaatsje. Vanaf Karinjini was dit nog ruim 600 KM rijden, dus hebben we dit in 2 dagen gereden. We hadden gehoord dat je hier prachtig aan het strand kon kamperen. In het Visitor Centre kwamen we al snel tot de conclusie dat dat niet ging lukken aangezien alle campings aan het strand vol waren geboekt in verband met de schoolvakantie. Dus dan maar een plekje wat verder vanaf het strand. Toen we richting de camping reden zagen we vanaf het strand walvissen spelen in het water. We zijn even gestopt om dit te kunnen bestuderen. In Afrika hebben we beide bij Hermanus als Southern Right Whales bestudeert, maar ‘Humpies’ (bultruggen) zijn ook een prachtig schouwspel!

Vanaf Exmouth is het nog een klein stukje rijden naar het Cape Range National Park. Vanaf hier kun je prachtig snorkelen aan het Ningaloo Reef. Het Ningaloo Reef is iets minder bekend en daarom ook minder populair dan het Great Barrier Reef. Toch was het snorkelen hier prachtig. We hebben gesnorkeld met schildpadden, roggen en honderden verschillende soorten vis. Misschien was dit wel mooier dan het befaamde Great Barrier Reef. Er waren verschillende snorkelplekken, elk met andere bezienswaardigheden! Na Exmouth zijn we doorgereden naar Coral Bay. We hebben hier een heerlijke dag op het strand gelegen. We zijn ook gelopen naar een punt waar je honderden blackreeftip sharks kunt bekijken vanaf het strand. Ze zijn ongeveer een meter tot anderhalve meter lang. Elk jaar komen van oktober tot april honderden haaien om te paaien.

Vanaf Coral Bay zijn we verder naar het zuiden getrokken richting Shark Bay. We hebben geslapen op een camping(?) genaamd Whale Bone. Dit was een fantastisch plekje zonder faciliteiten, vlakbij de zee. We hebben hier een poging gedaan om te vissen, maar dat werd nog niet echt een succes, verder dan een gevangen steen kwamen we niet. Hopelijk in de toekomst!

Na Whale Bone zijn we vertrokken naar Denham. Dit is een klein plaatsje waar we naar het bezoekerscentrum zijn gegaan. Na inlichtingen daar te hebben ingewonnen zijn we naar een nationaal park gegaan. Het nationale park bestaat volledig uit zand. Dat betekent dat je de banden ontzettend terug moet laten lopen om voldoende grip te behouden. (38 PSI naar 20 PSI) – ongeveer 1.38 BAR. Dit park is ongeveer 50 kilometer lang (one way). Het was een prachtige ervaring en onze Mitsubishi kreeg het zwaar te voorduren, als een volleert coureur is Thomas uiteraard geen één keer vast komen te zitten. Voordat we het park inreden ontmoeten we 4 ‘aussies’, zij kwamen net uit het park. Ze hebben voor ons alle hoogtepunten in ons wegenboekje gearceerd van de zuidwest kust. Daarnaast kregen we een heerlijke gratis fles rode wijn. Ze vonden ons blijkbaar erg aardig (en wij hun!) We reden helemaal naar het eindpunt van het park. Vanuit een uitzichtpunt had je een prachtig uitzicht op de oceaan. Het water was bij zonlicht zo helder dat we grote eagle roggen voorbij zagen zwemmen. We zouden hier ook haaien en manta rays moeten kunnen spotten, maar zij lieten zich helaas niet zien! We hebben in het park overnacht op het strand. Helaas waren we niet goed op de hoogte van de getijden. Midden in de nacht werden we wakker toen we de zee wel heel dichtbij hoorden komen. Gelukkig hadden we een klein beetje bereik waardoor we het vloedpunt konden opzoeken. `Dit bleek 01.36 AM te zijn, dus Martine besloot tot die tijd wakker te blijven. Uiteindelijk kwam het water tot slechts 7 meter van onze auto. De volgende morgen zijn we het park uitgereden en hebben we nog een aantal plekken bezocht, onder andere Shell beach. Zover in Australië bekend het enige strand dat volledig bestaat uit schelpen.

Na Shark bay, wat absoluut prachtig is om te bekijken zijn we vertrokken in de richting van Kalbarri NP. Vlak voor het NP hebben we overnacht op een prachtige gratis camping nabij een riviertje. Daar ontmoeten we voor de derde keer onze Nederlandse vrienden en met hen zijn we de volgende dag vertrokken naar Kalbarri NP. Het NP viel ons een klein beetje tegen, dit had ook te maken met de overvloed aan onbeleefde chinezen. Op vaste plekken in het NP wilden de chinezen op de foto, omdat het er zoveel zijn staan ze letterlijk in de rij om allemaal op de foto te kunnen, een bizar gezicht. Ze zijn onbeleefd in de zin dat ze overal voor springen en een beetje een houding hebben alsof het nationale park van hun is. Ze staan niet open voor een begroeting en lopen je straal voorbij.

Vanaf het stadje Kalbarri kun je via de kust doorrijden in de richting van Perth. We kwamen onderweg onze eerste (halfdode) slang tegen. Daarnaast passeerden we een roze meer (Pink Lake), bizar om te zien! We zijn inmiddels in Geraldton aangekomen. In de middag hebben we onze reis voortgezet richting Perth. Voor de tweede keer kregen we een klapband en voor de derde keer een lekke band. Als inmiddels ervaren monteurs reden we binnen 40 minuten weer verder. We hebben besloten om direct door te rijden naar Perth om maar weer een nieuwe band te halen. Dit betekende wel dat we tegen onze wens in een stukje in het donker moesten rijden (we willen niet botsen met kangoeroes). Morgen halen we Ferda en Peter van het vliegveld voor ons avontuur aan de zuidwest kust van Australië! Tot zover.